μη φοβάσαι...του Κώστα Διακουμέα

μη φοβάσαι..

κι όταν οι ήλιοι σου θα σβήνουν,

μη φοβάσαι...

θα είμαι εκεί να χρωματίζω ουρανούς..

ευχές να πλέκω,

ρούχα ζεστά να σε καλύπτω μην χαθείς..

Βοριάς, ψυχών ο θηρευτής,

λυσσομανάει το ονομά σου,

και σέρνει πάνοπλος,

βαρειά τα νέφη..

που κουβαλούν απόνερα,

από ζωές που χάθηκαν στο διάβα...

-στοιβάζονται και σε τρομάζουν,

σε απειλούν..

Μην τον φοβάσαι τον χειμώνα,

είναι μονάχα μια εποχή,

κι ας σου χιονίζει τις νύχτες που κοιμάσαι

μην αποκάμεις, θα φύγει, θα χαθεί..

Σπέρνει τη λήθη η αγάπη,

αφήνει πίσω είδωλα νεκρά,

ξαναγεννά τον κόσμο με ένα χάδι,

θα είναι ξόρκι, όλα θα τα ξεπερνά!

Μην τον φοβάσαι τον χειμώνα..

έχει η αγάπη, τρόπους για να ζεσταθεί..!

O φίλος και συμμαθητής μου Κώστας Διακουμέας πριν από ένα χρόνο στις 21 Μαίου "έφυγε" από κοντά μας. Τα γραπτά του είναι εδώ όμως να μας θυμίζουν το μεγαλείο της ψυχής του, όπως το γνωρίσαμε κι από κοντά εμείς οι λίγοι τυχεροί που μεγαλώσαμε μαζί του...